Kompetencje kluczowe

Większość ludzi w świecie Zachodu przychyla się, że zbiorowa edukacja to na pewno potrzebna i ważna sprawa. Gdy jednak przyjdzie do ustalenia, czego ostro szkoła powinna uczyć, znajdują się problemy. Próbę podjął kilka lat temu Parlament Europejski. W upublicznionym przez niego dokumencie znalazły się kompetencje kluczowe, które mają obowiązek być rozwijane w trakcie edukacji. Oczywiście PE nie dyktuje żadnych sposobów ich nauki, oświadcza wyłącznie, że każdy powinien je w procesie szkolnym osiągać. Same kompetencje kluczowe definiowane są jako wiedza i umiejętności, których każda osoba potrzebuje do samorealizacji i rozwoju osobistego, integracji społecznej i zatrudnienia oraz bycia aktywnym obywatelem. Już po tej globalnej charakterystyce widać, że nabycie konkretnych uprawnień w szkole jest nieosiągalne. PE miarkuje jednak, że kształcimy się przez wszelkie życie i ostatecznie uda nam się konkretną umiejętność i kompetencji zdobyć, a szkoła ma decydować kluczowy dla tego pozyskiwania etap. Pora widocznie ostatecznie wskazać dane kompetencje kluczowe. Jest owych tylko (aż) osiem: porozumiewanie się w języku ojczystym, porozumiewanie się w językach obcych, kompetencje matematyczne i podstawowe naukowo-techniczne, kompetencje informatyczne, umiejętność uczenia się, kompetencje społeczne i obywatelskie, inicjatywność i przedsiębiorczość, świadomość i ekspresja kulturalna. Proszę Państwa, nawet zakładając, że szkoła ma te właśnie zdolności wyłącznie poszerzać, a nie w całości wbić uczniom do mózgu, to obserwując owe założenia i przykładając je z polską szkolną rzeczywistością łapie człowieka przerażenie, że dużo jest jeszcze do zmienienia w naszym szkolnictwie.